Lekcje pływania – lekcje życia

Od tygodnia biorę lekcje pływania. I mogę wam powiedzieć, że woda może wiele nauczyć o życiu. Moim ostatnim odkryciem jest analogia między wodą a rzeczywistością. Woda ma swoje pływy, prądy czy fale i rządzi się swoimi prawami. Kiedy zaczynam się jej bać i postrzegać jako groźną, chcącą wedrzeć się w moje płuca i utopić mnie, wtedy się spinam i trudno mi wykonać polecenia instruktora. Często podczas zajęć powtarza mi: “Musi się pan bardziej wyluzować. Napina pan mięśnie i wtedy nie może się pan utrzymać na powierzchni. Stres powoduje, że pan tonie”. Kiedy natomiast myślę o niej, że jest przyjazna i poruszanie się w niej sprawi mi radość, poprawi samopoczucie i moje zdrowie to napięcie mięśni opada i mogę swobodnie wykonać każde kolejne ćwiczenie. Zdałem sobie sprawę, że pierwszy sposób myślenia o wodzie powoduje u mnie nadmierną kontrolę, która przeszkadza w czynieniu postępów w nauce pływania i czerpaniu z niego radości. Dociera do mnie coraz bardziej, że mojemu pływaniu służy bardziej poddanie się prawom jakimi się rządzi woda i korzystanie z nich dla własnego pożytku, niż stawianie jej oporu i bezcelowe kontrolowanie.

Jak postrzegasz rzeczywistość?

Po jakimś czasie dotarło do mnie, że to co dzieje się ze mną w wodzie, odzwierciedla to, co dzieje się ze mną w rzeczywistości. Postrzeganie otaczającej mnie rzeczywistości jako groźnej skutkuje nadmierną kontrolą, wynikająca z potrzeby uniknięcia za wszelką cenę spodziewanego cierpienia – realnego lub domniemanego. To powoduje ciągłe napięcie, a co za tym idzie modelowanie lękowego stylu funkcjonowania oraz zesztywnienia w interakcjach społecznych. Konsekwencją jest brak radości z życia.

Nie bój się rzeczywistości, bo ona jest Twoim przyjacielem.

Co pomoże Ci w ten sposób podchodzić do rzeczywistości?

1. Pomoc zaufanej osoby, terapeuty, który wesprze Cię – jak instruktor w nauce pływania – w przemianie myślenia i satysfakcjonującym poruszaniu się w rzeczywistości.
2. Świadomość, że nie jesteś istotą doskonałą i masz prawo do błędów i uczenia się nowych dla Ciebie rzeczy.
3. Postrzeganie wydarzeń jakie przynosi Ci życie jako wyzwań i okazji do osobistego rozwoju.
4. Świadomość, że masz wszystko, co potrzebujesz, aby być szczęśliwym..
5. Poczucie humoru, które pozwala zachować dystans do samego siebie
6. Praktyka codziennej wdzięczność za małe rzeczy oraz unikanie pośpiechu, jak śpiewa Sylwia Grzeszczak – “cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest”.

Zastanawiałem się wczoraj, co dziś umieścić na blogu. Siedziałem przed kompem i nic. Kursor mrugał do mnie miarowo, nie opuszczając swojego miejsca. W końcu zdecydowałem się, żeby wrócić do mojej praktyki pisania wolnych skojarzeń (flow), którą opisywałem już niedawno w jednym z moich wpisów. I… coś się “wykluło” 🙂 .

Życie jest pełne wydarzeń, które oceniamy jako mało znaczące, a w rzeczywistości ukrywają w sobie odpowiedź na wiele naszych dylematów.

Podzielę się, więc z wami moim odkryciem. Kiedy wczoraj rano obudziłem się, wpadłem w tunel myślowy i zacząłem bać się wszystkich zadań, które mnie czekały. Łóżko stało się nagle człekożernym potworem, który chciał strawić mnie lękiem w swojej kołdrowej paszczy. Wyrwałem się jednak z odrętwienia, jak Frodo z kokonu, po ukłuciu żądłem Szeloby. Po krótkiej modlitwie byłem na nogach i przypomniałem sobie wskazówkę terapeuty, że dobrym sposobem na uwolnienie energii i wyładowanie stłumionej złości, jest boksowanie poduszki przez tyle czasu ile potrzeba. Wpierw pomyślałem – “a co mi to pomoże”, ale sam nie wiem czemu przeszedłem do działania. Aaa… już wiem, po prostu się wkurzyłem. Tak, wkurzyłem się na moje unikanie, na “grzanie” swojego tyłka w strefie komfortu. I to była jedna z tych rzeczy, która generowała we mnie złość. Oprócz tej rzeczy wewnętrznej, jeszcze była zewnętrzna, związana z dochodzeniem moich praw w sądzie i uprzykrzaniem mi życia przez byłą pracodawcę, która nie wypłaciła mi należnego wynagrodzenia za pracę.

Ćwiczenie pomogło. Zabrałem się z energią do działania, żeby zadbać o swoje sprawy. Wbrew pozorom nie wszystkim przychodzi to z łatwością. Wziąłem telefon i zacząłem obdzwaniać różne instytucje, gdzie miałem coś do załatwienia. Najbardziej jestem dumny z siebie, że umówiłem się z instruktorem pływania na pierwsza lekcję. Marzyłem od dawna o tym, żeby nauczyć się pływać, ale ciągle to odkładałem. Drugą sprawą jest załatwienie wyjazdu na tydzień do ośrodka leczniczego dr Dąbrowskiej i podjęcie diety leczniczej z powodu moich problemów ze stawami. To też odwlekałem. Przyznaję, że jestem mistrzem prokrastynacji i unikania. Ale z biegiem czasu wychodzi mi to coraz gorzej 🙂 Do listy wczorajszych osiągnieć mogę jeszcze zaliczyć: wymianę spodenek w sklepie, ugotowanie zupy, rozmowę z prezes Fundacji Otwartego Dialogu (rozmowa dotyczyła warsztatów Asystenta Zdrowienia, w których uczestniczę). W rozmowie p. Prezes wspomniała o jednym z asystentów zdrowienia, który pokonał swój kryzys psychiczny dzięki uprawianiu sportu, codziennemu ruchowi. Ta informacja wleciała mi jednym uchem, a drugim wyleciała. Kiedy jednak pisałem swój “flow”, wczoraj wieczorem, skojarzyłem to wydarzenie i puzzle w mojej głowie zaczęły się układać w całość. Asystent zdrowienia to nowy zawód, o którym przeczytacie tutaj.

Dotarło do mnie, że ruch i wyładowanie złości powoduje lepszy kontakt ze swoim ciałem, a co za tym idzie z samym sobą. Wyzwala energię potrzebną do działania i konfrontacji z trudnościami życia oraz pozwala z większą swobodą wyrażać siebie. Wczorajsza lekcja była dla mnie bardzo ważna. Zrozumiałem, że lekarstwem na unikanie jest wyzwolenie energii poprzez ruch i obiecałem sobie, że w momencie pogrążania się w lęk i bierność zacznę od walenia pięściami w poduszkę. To był naprawdę dobry dzień.